Een van de spannendste projecten aan de auto was het stuiklassen van de spatbordranden met lasser Emile. Spannend, want dat is toch het deel dat je ziet. Het bepaalt eigenlijk of de auto mooi wordt of niet. Zoals al het laswerk is het eigenlijk vooral pas en meetwerk. We hebben de spatborden er eindeloos voor gehouden en lang gepast en gemeten.

Met griptangen hebben we toen de spatborden vastgezet en afgetekend waar ze moesten komen. Net tot aan die lijn hebben we de oude carrosserie weg geslepen. Zo past de nieuwe spatbordrand er perfect tegenaan. Om het zo mooi mogelijk te krijgen hebben we de spatborden stuik gelast. Dat wil zeggen: je zorgt dat het oude en het nieuwe deel elkaar niet overlappen maar net tegen elkaar stoten. De Duitsers noemen dat zo mooi auf Stoß. Met vele kleine puntjes las je het vervolgens dicht.

Na het afmeten hebben we de perfect tegen elkaar passende delen op meerdere plaatsen nog een klein beetje afgeslepen zodat de intergrip klemmen voor stuiklassen er net tussen pasten. Het plaatje steek je tussen de 2 delen die je aan elkaar wilt lassen door. Aan de binnenkant druk je dan het vierkanten staafje erdoor. De vleugelmoer draai je aan en dan zit het perfect tegen elkaar aan.

De intergrip klemmen zijn verkrijgbaar bij Blankers Unusual Classics.

Nu alles vast zit is het zaak om zo voorzichtig mogelijk te lassen. Het plaatwerk mag niet te heet worden want dan trekt het krom. Om dit te voorkomen kun je eigenlijk maar 2 dingen doen:

1. Puntje voor puntje lassen en weer af laten koelen
2. Koperen strip achter de las houden om zoveel mogelijk warmte weg te geleiden

De koperen strip achter alle lassen houden dat was mijn taak. Emile heeft het echte laswerk gedaan.

Nu alles vast zit kun je de klemmetjes verwijderen en ook deze plekken lasje voor lasje dichtlassen. Na het dichtlassen slijp je alle stipjes bijna volledig weg. Hierbij probeer te voorkomen om het plaatwerk om de lasjes heen te raken. Dit plaatwerk moet zo dik mogelijk blijven.

Na het afslijpen schijn je met een felle looplamp achter het laswerk. Als er licht door komt is het niet dicht. In dat geval zet je nog weer een aantal extra puntjes die je ook weer af slijpt totdat alles wel dicht zit.

De binnen en buitenspatbordranden sluiten niet heel mooi aan. Dat ligt niet aan het laswerk maar aan de pasvorm van het reparatieplaatwerk. De binnenspatborden hebben bredere randen dan de buitenspatborden.

Met de plasmasnijder heeft Emile de overstekende delen weggeslepen. Met de lamellenschijf is alles helemaal perfect aansluitend gemaakt. In de spatbordranden zijn een paar gaatjes geboord en met een puntlas vast gelast. De rest kitten we dicht met strijkkit.

De komende tijd ga ik de lasnaden nog netjes vertinnen. Dan is de kans op scheurtjes en roest helemaal voorbij.